Van Hoogeveen naar Beilen

Tussen dagen vol regen en weer dat eerder aan de herfst doet denken dan aan de lente, piekte daar opeens de vrijdag tussendoor met een zonnetje en wat wolkjes ervoor. Gauw op buienradar de plaatsen Hoogeveen en Beilen opgezocht, en jawel, ook daar werd voor de vrijdag best goed weer voorspeld. Ik besloot dus maar direct om dan de voorlaatste dag van het Westerborkpad te gaan lopen.

Vreemd idee dat dit al de laatste "lange" dag gaat worden, immers voor de
allerlaatste dag vertrek ik al een dag van tevoren naar het hoge Noorden. Op het onzalige tijdstip van 4 uur liep de wekker af en om 5 uur zat ik in Kiaatje om de inmiddels overbekende weg naar Drenthe weer af te leggen. Ik had zeeën van tijd, dus ik heb heerlijk op m'n gemakje gereden en arriveerde ruim op tijd op station Beilen.

Het weer zag er inderdaad prima uit, blauwe lucht met witte wolkjes, maar wel veel wind. Ik had toch nog maar m'n winterjasje aan gedaan en vandaag was ik daar het ene moment blij mee en het andere moment niet. Maar goed, eerst maar eens de trein naar Hoogeveen en die was mooi op tijd. Bij al m'n treinreizen van de afgelopen tijd heb ik werkelijk nog geen minuut vertraging gehad, dat mag in de krant geloof ik …

In Hoogeveen maak ik in de kiosk even gebruik van het toilet en biets een stempeltje voor in m'n wandelboekje, maar helaas hebben ze geen leuke ansichtkaarten van Hoogeveen. Nou ja, ik vind vast verder op de dag nog wel ergens een plaatje! Buiten het station heb ik al gauw de markering te pakken en het blijkt dat alle drie de etappes van vandaag keurig gemarkeerd zijn.

De route begint met een klein stukje door Hoogeveen, maar al gauw passeer is de gemeentegrens en loop ik langs de weilanden. Een groepje paarden komt heel vriendelijk gedag zeggen en ze komen zo dichtbij dat het lastig is om ze op de foto te zetten. Té vriendelijk dus!

Dan ga ik het Spaarbankbos in en na korte tijd kom ik bij het monument aldaar. Daar had ik een foto van zien staan in het Westerborkpadboekje en ik was al erg benieuwd geweest waar die beelden nou zouden staan. Het was weer een indrukwekkend monument, in al z'n eenvoud eigenlijk. De zon piepte hier net steeds tussen de wolken door en dat gaf een mooie lichtval op de beeldengroep. Ik vind het nog steeds onvoorstelbaar dat mensen zomaar, als represaille voor een verzetsactie, werden gefusilleerd …

Hierna gaat de route over een zandpad langs de bosrand, en dat pad is op sommige plekken behoorlijk blubberig. Moet echt oppassen dat ik niet nu al zo vroeg op de dag natte voeten krijg! Ik passeer vandaag trouwens nog wat meer herdenkingsmonumenten, eentje langs de weg ter herinnering aan mensen die hulp geboden hebben aan Franse parachutisten en één op een kerkhof ter herinnering aan twee militairen die in Nederlands-Indië zijn gesneuveld.

Dan kom ik langs een plaatsje met de onwaarschijnlijke naam Stuifzand. Dat is wel weer een mooie aanwinst voor m'n plaatsnaambordenverzameling. Iets verderop is een man druk bezig met een boom te snoeien, daar moet je ook geen hoogtevrees voor hebben! Ik kruis een paar maal een beek, Hoge Diep genaamd en zie diverse markeringen van wandelpaden hier in de buurt. Die markeringen zet ik allemaal op de foto, wie weet kan ik ze nog eens inplannen in een wandelvakantie in Drenthe!

Bij de finish van etappe 27 is er een mooi bankje bij het monument ter nagedachtenis aan degenen die hier tot en met oktober 1942 tewerk zijn gesteld in werkkamp Kremboong. De meesten daarvan zijn naar Auschwitz afgevoerd en nimmer meer teruggekeerd. Het monument is nog vrij jong, het is geplaatst op 23 april 2009 en er ligt een bosje bloemen bij. Misschien zijn die hier de afgelopen 23e april neergelegd ter herinnering.

Het kost me door de wind wat moeite om de routebeschrijving van etappe 28 netjes in m'n plastic hoesje te krijgen, maar uiteindelijk ben ik toch weer zover dat ik op pad kan, lang blijven zitten is met die wind ook niet alles!

Er volgt een lange rechte weg, waar ik de wind pal tegen heb, maar door de uitzichten loop ik toch heerlijk te genieten. Als door toverslag zijn de laatste dagen overal de paardenbloemen opgeschoten en sommige velden zien letterlijk geel van de bloemen. Samen met het zonnetje geeft het me eindelijk weer een lentegevoel.

Dan moet ik een graspad op en hoe verder ik op dat pad kom, hoe blubberiger het wordt, maar ik kan gelukkig precies langs de randjes lopen. Volgens de routebeschrijving moet ik ergens een heuvel op om van het uitzicht te genieten en hoe dichter ik daar in de buurt kom, hoe meer ik een déjà vu krijg. En ja hoor, opeens heb ik het in de gaten: hier heb ik een keer vanuit Spier een FLAL-tocht gelopen! En ook toen moesten we de heuvel op en dat was best een fikse klim, kan ik me herinneren …

En ja hoor, daar is ie dan: de VAMbult, een heuvel gemaakt van een grote vuilnisbelt. Helemaal nieuw is dat natuurlijk niet, in Rijswijk hebben ze ook van die heuvels en ook de Tafeltjesberg op onze eigenste Landtong bestaat uit vuilnis. Maar het is altijd leuk en met 40 meter is dit best een aardige "berg".

Het zonnetje doet ook z'n best en staat in een verder bijna wolkenloze, blauwe hemel, zodat ik inderdaad een prachtig uitzicht heb boven. Er staat ook een gebouwtje, waar wat informatie te vinden is, je kunt er een film bekijken en er ligt een gastenboek, waar ik natuurlijk even wat in schrijf.

Dan daal ik de bult weer af en even verderop komt alweer het nieuwe avontuur: een overgang over het water over stapstenen! En hoewel de afstand tussen de stenen miniem is, vind ik zoiets toch altijd een beetje eng. Maar natuurlijk kom ik veilig aan de overkant en daar maak ik met de zelfontspanner een fotootje van mezelf bij de stenen. Nee, niet middenop, dat haalde in niet in 10 seconden …

En weer een klein stukje verder is daar opeens een koffiekiosk! Komt dat even mooi uit, want ik ben inmiddels wel aan een echte rust toe! Als de koffie gebracht wordt, valt m'n oog op een bordje waarop staat dat je er ook poffertjes kunt krijgen en tegen die verleiding ben ik niet bestand. In minder dan geen tijd staat er een bordje heerlijke poffertjes voor m'n neus en zit ik uitgebreid te smullen.

Ik maak een praatje met de eigenaars, laat een paar visitekaartjes achter en krijg een paar foldertjes mee. Het blijkt dat er gisteren ook een wandelaarster langs is geweest op het Westerborkpad! Als ik af wil rekenen, blijkt dat ik het belachelijk lage bedrag van 3 euro en 50 centjes moet betalen … Koffie 1 euro en poffertjes 2,50, waar vind je dat nog?

En dan ben ik na een half uurtje opeens in Wijster, het einde van etappe 28. Ook hier zit een café en hoewel wat snel na de vorige rust, ga ik hier toch nog even een bakkie doen, omdat ik vermoed dat er op de rest van de route niks meer zit.

De laatste etappe van vandaag voert een heel stuk pal langs de spoorlijn en ik realiseer me dat hier ergens de treinkaping van 1975 heeft plaatsgevonden. Bij die tocht van de FLAL stond toen in de routebeschrijving waar het precies was, maar of ik nu op dezelfde plek ben geweest weet ik eigenlijk niet.

Na nog een laatste ommetje over een zandpad en langs wat mooie boerderijen bereik ik Beilen en dat is maar goed ook, want de lucht wordt steeds dreigender en het zou me niets verbazen als hier straks een paar flinke buien gaan vallen! Ik mag nog een mooie brug over, die had ik vanmorgen al gezien, toen reed ik eronderdoor.

Dan ben ik weer bij het station en in een naastgelegen videotheek kan ik zowaar een beker koffie bemachtigen. Die gaat mee in Kiaatje, zo heb ik voor onderweg nog een bakkie. Ik heb gelukkig weinig last van files, alleen bij Gouda stokt het een beetje en rond half 8 ben ik weer thuis. Nu alleen de allerlaatste etappe nog naar Kamp Westerbork, zoals in m'n vorige verslag al geschreven, op 4 mei.