Van Zwolle naar Meppel

Al de hele week stond de donderdag in de krant als de enige dag met alleen een zonnetje zonder wolkjes erbij. Mijn keus stond dus al gauw vast: donderdag zou ik de 10e dag van het Westerborkpad gaan lopen. Dinsdag had ik m'n nieuwe Kiaatje opgehaald, dus ook daarvoor zou het een mooie vuurdoop worden. Einddoel was immers al Meppel!

Ik moest dus alweer een ietsje eerder van huis, want vandaag zou ook weer een lange dag worden: etappes 22, 23 en 24, samen 32,8 km. Om half 6 vertrok ik dus uit Rozenburg en de rit met Kiaatje ging perfect! Het enige wat ik mis is een steuntje voor m'n linkerarm, in Pandaatje legde ik die altijd in de "vensterbank", maar die zit in Kiaatje een ietsje te hoog daarvoor. Nou ja, daar verzin ik nog wel wat op en anders is het gewoon een kwestie van wennen, denk ik.

Op station Meppel had ik wel even tijd om een beker koffie te gaan halen en daar merkte ik dat het toch wel heel errug koud was! Volgens de weerberichten zou in de loop van de ochtend de zon vanuit het noorden doorbreken en omdat ik het in de zon altijd nogal gauw warm heb, had ik m'n leuke nieuwe zomerjasje aan gedaan. Nu had ik daar wel een beetje spijt van …

Maar goed, eerst maar met de trein naar Zwolle en daar aangekomen eerst even een toilet bezocht. Buiten het station was het gigantisch druk. Ongelooflijk, wat een boel mensen stonden daar op de bus te wachten! Bussen reden ook af en aan en het was nog niet zo eenvoudig om de weg over te steken, gelukkig stond er een "bussenregelaar" zal ik het maar noemen.

Na een stukje langs het water ging ik door de (alweer zo'n mooie!) Sassenpoort de binnenstad in en kwam al gauw aan bij de synagoge. Daar had ik de mazzel dat er net spullen geleverd werden, zodat de deur open stond. Ik maakte een praatje met de meneer die toezicht hield op de levering en ja hoor, ik mocht wel even binnen gaan kijken.

Deze synagoge is dus nog wel steeds gewoon in gebruik en ik bewonderde het interieur en keek naar boven naar het "vrouwenbalkon". Ja, hier zitten vrouwen gescheiden van de mannen! Ook een prachtig raam zet ik met tegenlicht even op de foto. De meneer vertaalt de spreuk voor me die in de synagoge hangt, maar helaas ben ik die vertaling weer vergeten. Wel weet ik nog dat de vertaling veel langer was dan de tekst deed vermoeden. Hij vertelde ook dat het erg moeilijk was om een precieze vertaling te geven.

Nadat ik vertrokken ben gaat de synagoge weer op slot, ik ben dus erg blij met dit meevallertje! Ik vervolg m'n weg door Zwolle en kom langs het huis van de familie Noordhof, hier hebben in de oorlog tientallen onderduikers verscholen gezeten. Toen de oorlog ten einde was, waren de buren stomverbaasd toen ze al die mensen naar buiten zagen komen!

Gelukkig hoef ik geen eindeloze nieuwbouwwijken door om Zwolle te verlaten en al gauw passer ik het bord Zwolle-met-een-streep-erdoor. Helaas ga ik na de oversteek van de Overijsselse Vecht met dezelfde noodgang Zwolle weer in en nu volgen er eindeloze bedrijvenparken. Kan je nog beter nieuwbouwwijken hebben …

Ik vind er helemaal niks aan en tot overmaat van ramp loop ik ook nog eens tegen de wind in en koud dat die wind is … Ik kan me niet herinneren wanneer ik het voor het laatst zó koud heb gehad en ik baal ervan dat ik m'n handschoenen niet in m'n rugzak heb gestopt. Gelukkig heeft m'n nieuwe jasje vrij lange mouwen, zodat ik m'n handen "naar binnen" kan trekken, maar dan nog loop ik te blauwbekken van de kou!

Als ik dan eindelijk, eindelijk, eindelijk de bedrijven achter me laat, gaat het parcours de weilanden in. Normaliter zou ik hiervan genieten natuurlijk, maar nu met die gure wind alsmaar tegen heb ik er niet zoveel lol in. Ook maak ik niet veel foto's op dit stuk, moet ik iedere keer m'n handen uit m'n mouwen wurmen, gedoe!

Heel in de verte zie ik de toren van De Lichtmis en weet dat ik daar naartoe moet voor de finish van deze 22e etappe. Dáár is koffie en warmte, houd ik mezelf voor en stekker stevig door. Ik stop alleen even voor een fotootje van wat paarden en een schattig lammetje bij mama schaap. Arm beessie, zal het ook wel koud hebben!

Ik kom vlak langs de spoorlijn op het punt waar een groepje mensen ontsnapt is door uit de rijdende trein te springen. Er komt net een trein voorbij en ik huiver bij de gedacht dat je daar uit zou moeten springen. Brrrrrrrr. Even verderop staat een paaltje met daarop de Westerborkpadmarkering, maar aan de overkant van een sloot! Ook hier zal dus gesprongen moeten zijn, of is de markeerder omgelopen?

Tergend langzaam komt de Lichtmis dichterbij en eindelijk, na 15 lange en barre kilometers kom ik aan bij het wegrestaurant. Heerlijk even opwarmen en ik neem maar liefst twee kopjes koffie. Hèèèèèè, ik kom weer een beetje bij!

Als ik weer opstap zie ik in de verte dan toch eindelijk wat lichtere lucht aankomen. Maar die lichtere lucht is steeds aan m'n rechterhand! Vanuit het noorden, hadden ze toch gezegd? Voor zover m'n aardrijkskundige kennis me niet in de steek laat, zie ik geen enkele mogelijkheid om van Zwolle naar Meppel te lopen met het noorden aan je rechterkant!

De route loopt hier een heel stuk vlak langs de spoorlijn en dan komt eindelijk de beloofde zon om de wolken heen gluren, ik zie mijn schaduw! Gelijk ziet de wereld er een stuk vrolijker uit en ik krijg het ook minder koud. Ik moet langs een boerderij, waar twee grote honden me woest blaffend tegemoet komen en ik verzamel al m'n moed om er gewoon langs heen te lopen. Ze springen me zowat ondersteboven, maar ze zijn gelukkig wel vriendelijk. Pffffffff, ik loop de volgende 100 meter met de beverd in den benen … ben geen held met honden …

Dan mogen we een vierkantje gaan lopen door een bos, waar het werkkamp het Wiede Gat is geweest. De zon verschuilt zich inmiddels ook weer achter de wolken en zo loop ik een nogal somber Staphorst binnen. Als ik een picknickbankje zie staan, uit de wind, besluit ik even een korte stop in te lassen. Even verderop staat op het pad gekrijt dat je moet zingen voor de mensen op het bankje … helaas is er niemand langs gekomen, dus is er niet voor me gezongen!

In Staphorst fotografeer ik het oorlogsmonument en ga bij de plaatselijke snackbar een patatje halen, daar had ik zóóóóóóó'n geweldige trek in (bij de Lichtmis had ik een folder meegenomen, dus ik wist dat die snackbar er zat!). Tevens maak ik daar een praatje met twee dames die vol bewondering zijn als ze horen dat ik a. helemaal uit Rozenburg kom en b. helemaal van Zwolle naar Meppel loop!

En dan op voor het laatste stuk. Vlak nadat ik weer op gang ben passeer ik een museumboerderij en ik besluit een kijkje te gaan nemen. Staphorst ziet er namelijk helemaal niet meer uit zoals ik me vanuit m'n jeugd herinner en ik hoop hier wat herkenning te vinden. Het is een leuk museumpje, waar vooral veel verteld wordt over de Staphorster klederdracht en natuurlijk over de geschiedenis. De boerderij is zo goed mogelijk ingericht zoals het vroeger werkelijk was. Geen spijt dat ik hier even binnen ben gelopen!

Dan weer verder voor echt het allerlaatste stukje. Historische sporen zijn er niet meer en de route gaat min of meer regelrecht naar Meppel. Stukje langs de snelweg en later een leuke houten fietsersbrug over. Bij een bankje halverwege ga ik nog even zitten en ik maak wat foto's van de weilanden met de zon die door de wolken heen schijnt.

Dan ben ik weer bij het station waar dit keer Kiaatje trouw op me staat te wachten. Gauw nog even een toiletje opzoeken en dan maar weer richting Rozenburg. Ik ben vrij laat, ik ga pas om half zes rijden, maar daardoor zijn gelukkig zowat alle files opgelost tegen de tijd dat ik in filegevoelig gebied kom! Ben nog net op tijd thuis om Goede Tijden, Slechte Tijden te bekijken …