Langs kliffen en over heuvels

En vannacht heb ik heerlijk geslapen! Wat een lekker bed zeg, stukken beter dan in het vorige hotel. Ik had gewoon een beetje moeite met wakker worden, maar ja, ik wilde wel vroeg op, want vandaag zou een wandeldagje worden! Bij goed weer had ik een wandeltocht bij de vuurtoren van Strumble Head op het programma staan en het was inderdaad prima weer! Strakblauwe hemel en een lekker zonnetje. Gauw in de kleren dus, de rugzak had ik gisteren al ingepakt.

Ontbeten met muesli, toast met jam, een gekookt eitje en yoghurt. Ik mis wel een beetje het hartige beleg, hoor, zoals een plakje kaas! Rond half negen kan ik op pad naar Strumble Head. De wandeling heb ik gevonden in een boekje dat bij de reispapieren van Scanbrit hoorde. Een rondwandeling van ca. 10 km, eerst over het kustpad en dan langs de weg terug. In een boekje dat ik onderweg heb gekocht staat dezelfde wandeling, maar in plaats van over de weg terug, zit daar nog een heel stuk door de heuvels bij, voorbij de vuurtoren en dan via het kustpad van de andere kant terug. Ik vraag bij de receptie van het hotel of ze een kopie kunnen maken van de tweede route, dan kan ik het boekje netjes houden. De eerste route had ik thuis al gekopieerd.

Zo ging ik dus met een stralend zonnetje op weg. Ik had dit keer voor "snelste route" gekozen, wandelen vond ik vandaag belangrijker dan mooie autoroutes, die krijg ik morgen weer! Het laatste stadje op weg naar de vuurtoren is Fishguard en daar word ik een onwijs steile weg opgestuurd. Broembroem in z'n twee naar boven. Daar gaat het verder over de inmiddels bekende smalle weggetjes tussen heggen door en opeens zie ik door een gat in de heggen de vuurtoren staan! Wat een prachtig gezicht, die witte vuurtoren tegen de blauwe zee en de blauwe lucht!

Ik rijd door tot ik bij de parkeerplaats kom waar de start is en pak m'n rugzak uit de auto. M'n mobieltje geeft aan dat er geen bereik is, ik kan alleen alarmnummers bellen. Nou, ik hoop dat niet nodig te hebben vandaag. Vanuit zee komen er wolkenvelden binnendrijven en zo hoog boven de zee is het best fris. Voor de zekerheid knoop ik dan ook een dun jasje aan de rugzak. M'n startpunt markeren op Klein Duimpje en dan kan het wandelavontuur beginnen.

Het kustpad is snel gevonden en wow, wat een geweldig pad is dat zeg! Hoog boven het water met zicht op in zee uitstekende kliffen en daartegenaan brekende golven. Ik vind het schitterend, en m'n camera maakt overuren. Het pad is goed begaanbaar en je loopt nergens echt heel dicht op het randje zodat het ook voor mensen met hoogtevrees wel te doen is. De bedoeling is dat ik het pad volg tot een monument ter herdenking van de Franse invasie in 1797.

Ik vind het heerlijk lopen, het pad is natuurlijk niet vlak, maar de klimmetjes en dalinkjes vallen best mee. Zo ook de hekjes waar ik doorheen moet, meestal zijn het gewoon klaphekjes, ik hoef maar een enkele keer over te stappen. Soms zijn er zijpaden naar rechts het land in, maar op de routebeschrijving wordt duidelijk gewaarschuwd die niet te nemen. Het pad blijft meestal hoog boven het water, maar één keer daalt het helemaal af naar zeeniveau en las ik een korte stop in op een kiezelstrandje. Natuurlijk neem ik een paar schelpjes en een steentje mee als souvenir. Overigens kan je, als je hoog loopt, goed zien dat het maar een smalle strook ruige kust is, daarnaast is weer de bekende lappendeken van weilanden, soms met koeien erin.

Na zo'n 4 km bereik ik het monument en loop even helemaal naar de punt van de klif. Hiervoor moet ik dwars door de hei over een heel smal paadje, au, au, die hei prikt aan m'n blote benen! Ik las nu een iets langere pauze in en maak een praatje met een man die hier met z'n hond ook even zit te rusten. De eerste medewandelaar die ik tegen kom! Na de rust verlaat ik het kustpad en ga het binnenland in, waar ik via boerenweggetjes terechtkom bij een boerderij. Het voetpad loopt daar gewoon over het erf en na zo de boerderij gepasseerd te hebben bereik ik de weg.

En dus moet ik gaan beslissen wat ik ga doen, helemaal terug via de weg, of de langere route uit het Engelse boekje nemen? Het is heerlijk weer en ik loop zo lekker, dat ik besluit om inderdaad de langere route te nemen. Na een tijdje verlaat ik dus de weg en moet gelijk vrij steil omhoog een heuvel op. Na een huis gepasseerd te zijn, gaat het over een met bloeiende hei en gele bloempjes begroeide helling. In de verte zie ik de vuurtoren staan, oei, ik ben best ver weg, en hoog ...

Het is schitterend, maar als ik de helling beklommen heb moet ik daar een smal pad volgen tussen twee heggen door. Nee hè, doen ze dat nou ook al met wandelpaden? Dit pad komt uit op een asfaltweg en die gaat steil omhoog naar een parkeerplaats. In etappes kom ik boven, want al dat klimmen gaat me nou eenmaal niet gemakkelijk af. Vanaf de parkeerplaats moet ik een serieuze "berg" beklimmen, maar gelukkig is het een redelijk pad. Ook hier sta ik regelmatig even stil om het uitzicht te bewonderen.

Boven gekomen staat daar een soort obelisk, ik denk om aan te geven dat je het hoogste punt uit de omgeving hebt bereikt. Wow, wat een fantastische uitzicht heb je hier, ik sta er stil van te genieten. Volgens het kaartje moet ik precies aan de andere kant van de berg naar beneden en dan is het uit met de pret. Niks geen mooi pad meer, gewoon bijna haaks naar beneden klauteren. Oeps, daar moet ik me even op voorbereiden hoor! GPS gaat in de rugzak, zodat ik een hand vrij heb om me op te vangen als dat nodig mocht zijn en om te steunen. Gelukkig heb ik een stok bij me en zo daal ik voetje voor voetje af. Ik kijk ook alleen maar naar m'n voeten, want als ik helemaal naar beneden kijk word ik duizelig ...

Het lijkt eeuwig te duren, maar uiteindelijk ben ik dan toch beneden. Jeetje, ik heb gewoon een beetje de bibbers in m'n benen, ik vond dit echt eng! Gelukkig staan er beneden wat huizen en zowaar een bankje, het enige dat ik vandaag gezien heb! Onnodig om te zeggen dat ik daar even op neerzijg. Ik zit inmiddels op 10 km en een rust heb ik wel verdiend na die halsbrekende afdaling, vind ik! Ik kan hier ook even een berichtje op Facebook zetten, zo vlak bij die huizen heb ik wel even bereik.

Een richtingaanwijzer geeft aan dat het vanaf hier over het kustpad nog 3 mijl is naar de vuurtoren, zo'n 5 km dus. En dat valt hartstikke tegen! Want zo gemakkelijk als het kustpad aan de andere kant van de vuurtoren was, zo moeilijk is het hier! Enorm steile hellingen, allemaal losse, onder je voeten wegrollende stenen, het is errug lastig lopen hier. Het is wel weer prachtig, dat wel natuurlijk. Sinds 12 uur is de zon weer volop gaan schijnen, dus de plaatjes van de kliffen in een azuurblauwe zee zijn weergaloos.

Maar ik begin de vermoeidheid nu echt wel te voelen, ik til m'n voeten niet meer genoeg op en struikel dus regelmatig over de losse stenen. Ik heb vandaag m'n bergschoenen aan en daar ben ik wel erg blij mee geweest, maar nu worden ze toch wel erg zwaar. En je ziet alsmaar de vuurtoren staan en je komt geen steek dichterbij, doordat het pad al die kliffen moet volgen. Sommige afdalingen vind ik echt weer een beetje eng en ik ben dan ook blij als ik echt de allerlaatste meters van het kustpad afleg.

De vuurtoren blijkt op een eilandje te staan dat met een brug is verbonden met het vasteland, maar je mag er niet op. Jammer, ik had hem graag nog even van dichtbij bekeken! Kiaatje staat natuurlijk geduldig op me te wachten en met een zucht van verlichting trek ik m'n hoge schoenen uit en schiet in een paar sandalen. Ik ben onwijs lang onderweg geweest, van vanmorgen half tien tot nu iets na half vijf. Gemiddelde van 2 km per uur ... Maar dat geeft niks, ik vond het belangrijker om heel te blijven tijdens die enge stukken en klimmen kan ik nou eenmaal niet meer snel.

Via een andere weg dan vanmorgen rijd ik terug naar het hotel, waar ik een heerlijke douche neem. Ik voel m'n spieren enorm en vind het jammer dat ik net nu geen ligbad heb. Zin om het stadje in te gaan heb ik niet meer en ik besluit om een hapje in het hotel te doen. Ik kies voor lasagne en die is werkelijk overheerlijk, met zalig knoflookbrood erbij, maar goed dat ik m'n kamer met niemand deel ... Na afloop bestel ik een cappuccino, maar dat heb ik blijkbaar een beetje onduidelijk gezegd, want er wordt een cup of tea voor me neergezet. We hebben er samen hartelijk om gelachen en ik heb de thee gewoon opgedronken, ook al werd er aangeboden om een koffie te maken, want cappuccino, nee die "deden" ze niet!

En zo zit ik dus op m'n kamer alsnog van een koffie te genieten en dit verslag te schrijven. Morgen op pad naar Noord Wales, met als tussenstops een hunebed en watervallen bij "Devil's Bridge". Maar veel wandelen zal ik morgen niet, denk ik, even de spiertjes rust gunnen! En voor nu: snel naar bed, want ik ben èch wel moei!