Een heftige wandeling en een afgesloten weg

Ik heb een beetje een onrustige nacht gehad vannacht. Komt door die rare matras, ik dacht eerst dat er deuken van het liggen in het schuimrubber kwamen, maar het bleek een "doorgestikte" matras te zijn, allemaal van die knopen erin en dus allemaal kuilen! Iedere keer lag ik weer met een knie of een bil in een kuil. Niet erg lekker en het enige minpunt van dit hotel!

Ik heb wederom ontbeten met toast en scrumbled eggs (ik mag wel oppassen voor m'n cholesterol ;)) en natuurlijk een pot koffie. En vandaag heb ik er ook wat cornflakes bij genomen. Toen was het tijd om Cear Beris Manor gedag te zeggen, bij het afrekenen hoefde ik maar één koffie te betalen terwijl ik toch echt beide avonden koffie heb zitten drinken! Toen ik dat zei, was de reactie van de receptionist: tja, er staat er toch maar echt één op! Mazzeltje dus!

De auto ingeruimd en toen op pad de mooie ochtend in. Want ja, ik ben vanmorgen voor het eerst wakker geworden met een blauwe hemel! Er hingen weliswaar wat witte wolken in, maar het was stukken beter dan gisteren. Doel van vandaag is natuurlijk m'n volgende overnachtingsadres in Haverfordwest, maar als tussenstop had ik Carreg Cennen Castle op het programma staan. Volgens het reisbureau is dit een kasteel bovenop een steile klif en er kan ook een wandeling gemaakt worden van zo'n 7 kilometer.

Natuurlijk laat Ik BramBram weer de snelwegen vermijden en ik rijd over lekker rustige wegen. Dan word ik toch een iets grotere weg opgestuurd, maar wat later verlaat ik die weer om via smalle weggetjes naar het kasteel te rijden. Dat zijn weer van die met heggen omzoomde weggetjes en hoewel dat Wales natuurlijk een prachtig lappendeken-uiterlijk geeft als je er van bovenaf op neerkijkt, vind ik het niet leuk om tussen te rijden. Je ziet niks! De wegen zijn gelukkig wel een stuk breder dan gisteren, terugrijden om te passeren hoeft niet vandaag.

Al van verre zie je het kasteel liggen, krimmenikkie dat ligt inderdaad heel hoog op een rotspunt! Je kan er dan ook niet met de auto komen, die moet je parkeren en dan te voet naar boven klimmen. De entree is 4 euro en dat heb ik er best voor over, ik ben dol op die ruïnes van oude kastelen! Omdat ik ook van plan ben om de eerder genoemde wandeling te gaan maken, ga ik in vol wandelornaat naar boven. Het eerste deel van het pad is goed te doen, later loop je gewoon over het gras naar het kasteel.

En dat is weer leuk klimmen en klauteren natuurlijk. De allerengste trappen hebben gelukkig leuningen, anders had ik er nooit af gedurfd. Ik ben zelfs in een kelder afgedaald, koud en griezelig. En natuurlijk veel foto's gemaakt van het kasteel zelf en het uitzicht. Terug op weg naar beneden kom ik op het punt waar je de rondwandeling kunt starten. Er blijken er twee te zijn, een korte van ca. 2,5 km en een lange van ca. 7,5 km. Er staat een kaartjesloket dat nu bemand is en daar koop ik een kaartje van de routes. De routes zijn wel gemarkeerd, maar ik zie graag hoe ik loop en het kaartje kost maar 50p.

Het begint met een enorm steile afdaling naar een rivier en ik hou m'n hart al vast voor de terugweg. Maar ach, het is maar 7,5 km en ik heb nog uren de tijd! Op de splitsing neem ik dus de lange route en na het oversteken van de rivier gaat het weer naar boven. Ook vanaf hier heb je een prachtig uitzicht op het kasteel en zie je goed hoe het op de rand van de afgrond balanceert.

De route is behoorlijk pittig en door het mooie zonnige weer krijg ik het er warm van. Als ik aan de overkant op ongeveer dezelfde hoogte ben gekomen gaat het een stuk redelijk vlak. Om de haverklap moet je hekjes door of stiles over klimmen en af en toe is het pad behoorlijk modderig ook. En omdat ik m'n gewone Saucony's aan heb, banjer ik daar ook niet zomaar even doorheen.

Ik kom een paar tegenliggers tegen, de enigen die ik ontmoet. Ik denk dat de meeste mensen òf alleen voor het kasteel komen òf de korte route nemen. Ik kan ze geen ongelijk geven, dit is best heftig. Toch loop ik heerlijk te genieten, op het kaartje kan ik zien dat ik redelijk vorder en niet bang hoef te zijn dat het uren gaat duren.

Dan daalt de route weer af naar de rivier, maar eerst moet ik een stukje evenwijdig met een beek en ik zie op het kaartje dat ik die later ook over moet steken. En daar kom ik dan echt in de problemen met m'n schoenen, er is namelijk geen brug. Ook zijn er geen stapstenen, er liggen alleen een paar dikke, maar glibberige takken. Daar had ik met m'n bergschoenen wel overheen gedurfd, maar niet met deze: veel te glad! Om nou met schoenen en al door het water te banjeren zie ik ook niet zo zitten en zo zit er maar één ding op, schoenen uit en met blote voeten erdoorheen.

Nou, dat valt nog niet mee hoor! De ondergrond bestaat uit scherpe stenen, die ook nog eens onder je voeten wegrollen. Het water is ijskoud, maar toch doe ik heel langzaam aan en zet iedere voet heel zorgvuldig neer. Struikelen en in het water terechtkomen staat me helemáál niet aan! Heelhuids kom ik aan de overkant en daar droog ik in de ooievaarsstand eerst m'n ene en dan m'n andere voet. Gelukkig heb ik altijd een handdoekje in m'n rugzak zitten! Sokken aandoen is knap lastig, balancerend op één voet, maar uiteindelijk heb ik sokken en schoenen weer aan en kan ik verder. Ik hoop dat er straks bij de rivier wel een brug is ...

Om bij die rivier te komen moet ik dwars over een bergweide naar beneden, echt hartstikke steil, blauwe teennagelswerk, zo hang ik naar voren in m'n schoenen! Blij dat ik deze route niet andersom doe, dit is een moordende klim! Bij de rivier aangekomen is daar gelukkig wel een brug en aan de andere kant begint de steile klim waarvoor ze me bij de start al gewaarschuwd hebben. En hij is inderdaad poepie steil! Ik doe dus heel rustig aan en neem vaak even rust om op adem te komen en m'n hartslag in het gareel te krijgen.

Dan komt er nog een stukje heel steil een asfaltweg op en het laatste stukje gaat omhoog via een glooiende bergweide. Tjonge jonge, ik voel al m'n spieren, dit is hard werken zeg! En de route blijkt ook nog eens een stukje korter te zijn, als het echt 7,5 km was geweest was ik nog moeier geweest ... Nu staat GPS stil op 6,7 km.

Terug bij de parkeerplaats en de shop neem ik een heerlijke koffie met een kokoskoek erbij en geniet na van de wandeling. Want onderweg loop ik wel te puffen en te hijgen, maar na afloop ben ik toch altijd weer blij dat ik het toch nog kan, ook al gaat het niet zo snel meer als vroeger. Ik koop nog wat souvenirs, o.a. een leuke pluchen Welshe draak, en dan ga ik weer verder op weg naar Haverfordwest.

Het is weer een lekker rustige weg die ik rijd, door dorpjes heen, maar opeens zie ik een bord: weg afgesloten. Nee, dat kan toch niet? Er staan helemaal geen aanwijzingen voor een andere route, dus ik rijd toch maar door. Maar 500 meter verder blijkt de weg dus echt dicht te zijn! Gelukkig heb ik naast BramBram altijd van die goeie ouderwetsche papieren kaarten bij me en zo sta ik met een kaart van pakweg 2 bij 2 meter te hannesen op m'n motorkap.

Er komt nog een automobilist aan met een soort pick-up en die komt gezellig met me mee kijken. In sappig Welsh, waar ik dus geen reet van versta, vertelt hij me hoe ik het best kan rijden, via een dorpje met een onuitspreekbare naam. Op de kaart zie ik wat hij bedoelt en we wensen elkaar een goede reis. Kaart weer opgevouwen (beetje anders dan eerst ... dat wel ...) en hup, Daan is weer op pad. Iets later zie ik de pick-up met een slakkengangetje voor me uit rijden en er wordt een arm uit het raampje gestoken: volgt u maar! Wat leuk, die goeie man heeft gewoon op me gewacht en loodst me links, links, naar de alternatieve route. Wat een aardige mensen bestaan er toch! Ik bedank hem door met m'n lichten te knipperen en dan stuift hij er weer op z'n Engels vandoor. Leuk intermezzo!

Zonder problemen bereik ik nu Haverfordwest en m'n hotel blijkt midden in de stad te liggen. Wel een stad met hele steile en bochtige straatjes, parkeren is hier een kunst op zich! Ik heb een mooie kamer, alleen dit keer helaas geen ligbad. Ik voel gelijk even aan de matras en hoewel die ook doorgestikt is, heeft ie niet van die enorme kuilen. Ik zal dus best slapen vannacht. Ik wandel nog een klein ommetje door het stadje, waar ik een Subway zie en een halve sub tonijn neem. Nu op de kamer een bakkie koffie en dit verslag schrijven, straks ff nieuws kijken op de I-pad en dan lekker vroeg bedje toe. Morgen wil ik een wandeling langs de kliffenkust maken, dus dan moet ik goed uitgerust zijn!