Van Putten naar Nunspeet

Voor deze week en volgende week wordt prachtig mooi weer voorspeld, dus ik ben van plan om een flink aantal etappes te gaan doen. Nog even wat kilometertjes met Pandaatje maken, nu die in feite toch al is ingeruild! Dinsdag kon ik helaas niet door een crematie, maar woensdag werd de dag voor etappe 12 en 13. Een behoorlijk lange dag, in totaal 33 kilometer.

Op tijd starten dus en ik wilde om 10 over half 8 de trein in Nunspeet hebben. Rond 6 uur vertrok ik dus weer richting Veluwe en mooi op tijd arriveerde ik bij het station. Zonder problemen de trein gehaald en iets voor 8 uur was ik op Putten, waar etappe 12 van start gaat.

Op station Putten zit een gezellige stationsrestauratie, dus ben ik eerst even een bakkie gaan doen. Met de eigenaar van het restaurantje gezellig zitten praten, ook over het Westerborkpad, hij vertelde dat Jan Dokter ook bij hem langs was geweest. Verder vertelde hij dat station Putten toch wel een station met een historie is, de uit Putten weggevoerde mannen hebben als laatste dit station gezien. Hij hoopt dit mede door zijn restaurantje in stand te houden.

Rond kwart over 8 vertrek ik voor wat toch best een lange dag zal worden. Als eerste gaat het richting Kasteel De Vanenburg, wat in de oorlog een werkkamp is geweest. Van dit kamp is weinig bekend, er mocht geen bezoek ontvangen worden en ook mochten er geen pakjes afgegeven worden. Er zijn alleen wat briefkaarten van een gevangene bewaard gebleven. Nu is het kasteel een prachtig wit landhuis, wat ligt te schitteren in het lente zonnetje. Er zit een restaurant in, zie ik.

De weg vervolgend loop ik te genieten van het prachtige weer en het uitzicht over de weilanden om me heen. Iets verderop gaat het over een lang fietspand langs de Groevenbeekse Heide richting Ermelo. In Ermelo aangekomen arriveer ik al gauw bij het station en daar kan ik een bekertje koffie kopen. Voor terrasjes ben ik nog wat te vroeg, maar op een bankje op het perron kan ik ook heerlijk van het zonnetje genieten. Wel ben ik bijna m'n routebeschrijving kwijt als er een intercity langs komt razen …

In Ermelo gaat het eerst naar het onderduikadres van Eva en Bram Beem, twee kinderen die eerst met hun ouders ondergedoken waren in Leeuwarden, maar hiernaartoe kwamen om wat meer bewegingruimte te hebben. Ze zijn uiteindelijk toch verraden, opgepakt en in Auschwitz vermoord. Hun ouders hebben de oorlog wel overleefd, maar hebben het verdriet om hun kinderen nooit kunnen verwerken. "We lachen slechts van buiten met ons gezicht, maar niet meer van binnen met ons hart …" Het zoveelste hartverscheurende verhaal.

Via een lange asfaltweg met mooie stulpjes aan beide zijden verlaat ik Ermelo weer. Een grappig intermezzo is een eekhoorntje dat gewoon tussen de huizen door de weg oversteekt en redelijk op z'n gemak blijft zitten vlak bij me. Dat zie je in Rozenburg toch niet zo gauw!

Er volgt nu een stuk langs de spoorlijn, vrij open en dus volop in de zon. Nu is dat heerlijk natuurlijk, maar ik ben toch blij dat ik deze route niet in hoogzomer hoef te lopen! Dan gaat het Harderwijk in en alvorens richting station te gaan, maakt de route een ommetje om nog een Joodse Begraafplaats aan te doen. Dit is een vrij kleine begraafplaats, zonder metaarhuis ook, dat is afgebroken bij de aanleg van een woonwijk. Zoals inmiddels gebruikelijk laat ik een steentje op één van de grafstenen achter.

Dan arriveer ik aan het eind van etappe 12, bij het station Harderwijk. Hier ziet een zonovergoten terras er wel heel aanlokkelijk uit en ik strijk neer voor een kopje koffie en een sanitaire stop. Etappe 12 was officieel 14,2 km en ik heb er 14,8 gelopen. Het is net half 12 geweest dus ik heb zeeën van tijd voor etappe 13, die ruim 18 km zal zijn.

En etappe 13 is me de etappe ook wel! Het begint met een schitterend stukje door de binnenstad van Harderwijk. Leuke oude straatjes, prachtige geveltjes, overal drukbevolkte zonnige terrasjes en gezellige winkeltjes. Ik doe best lang over dit stukje en dan kom ik bij de oude synagoge van Harderwijk.

De deur staat open en er staat dat je van harte welkom bent voor een gesprek of een kop koffie. Wel, koffie heb ik net op, maar dit is op m'n tocht de eerste synagoge die open is, dus ik ga toch even naar binnen in het "inloophuis" wat het tegenwoordig blijkt te zijn. Ik word allerhartelijkst ontvangen en uitgenodigd om een hapje mee te eten of wil ik misschien een kopje soep? Nee, maar een kopje koffie gaat er wel in natuurlijk. Betaling geschiedt op basis van vrijwilligheid, maar er wordt gerekend met een normbedrag van € 1,20.

Een Joodse meneer, die ook aanwezig is, geeft me een rondleiding over de bovenverdieping, waar een herinneringsmuur voor de in de oorlog omgekomen Joden is ingericht. Kijk, als ik niet naar binnen was gegaan, had ik dit mooi gemist! De man vertelt honderduit, ook over hedendaagse groeperingen vanuit allerlei geloven, die overal hulp bieden waar dat nodig is, voornamelijk bij (bom)aanslagen en dergelijke.

Van de muur mag ik best foto's maken, maar de man zelf wil liever niet op de foto, dus uiteraard respecteer ik dat. Ik heb het een mooi bezoek gevonden, maar ondertussen zit ik wel een beetje vol met koffie. O ja, ik heb nog een mooie ansichtkaart met daarop de oude synagoge voor in m'n wandelboekje gekocht, maar ik ben vergeten te vragen of ze een stempeltje hadden.

Verder maar weer. Helaas moet je, om vanuit de binnenstad naar buiten te komen, weer een heleboel nieuwbouwwijken door, ik háát nieuwbouwwijken (om te wandelen dan hè!). Uiteindelijk kom ik dan weer langs de spoorlijn te wandelen en na een heel eind mag ik die via een immense loopbrug oversteken. Ik neem de trap, best pittig, maar sneller dan de fietsbaan die drie keer heen en weer loopt.

Daarna volgt er een mooi stuk door het bos, iedereen weet inmiddels wel dat ik geen bosliefhebber ben, maar in deze tijd van het jaar, als er nog niet zoveel blad aan de bomen zit en je dus nog aardig een beetje om je heen kunt kijken, vind ik het best leuk! Over het algemeen zijn het ook prima begaanbare paden door het bos, een enkel zandpad daargelaten.

Maar dan word ik het Hulshorsterzand opgestuurd … Mensenkinderen, dit is een complete woestijn! Wit zand, met hier en daar een enkel groepje dennenbomen, zover als het oog reikt. Ik moet hier de rood-witte markering volgen en die voert meedogenloos dwars over de zandvlakte heen. Pffffffff, best al warm zo in het zonnetje!

Midden op de vlakte staat een obelisk-achtig bouwwerk en dat blijkt een soort souvenir-maker te zijn, stop er een muntje in, draai aan een wiel en er wordt een souvenir-muntje van gemaakt. Ha! Ik ben dol op souvenirs en gelukkig heb ik een passend muntje bij me. Een stuivertje wordt omgetoverd tot een ovalen souvenir, prachtig zoiets, hier kan ik van genieten!

Maar dan weer verder over het zand, alsof er geen end aan komt! Maar natuurlijk komt dat er toch en zodra ik in het bos ben, zoek ik een mooie boomstam op om m'n schoenen leeg te kieperen. Tjonge jonge, het halve Hulshorsterzand zit erin!

Dan steek ik de A28 weer over en aan de andere kant zit ik opeens weer midden in het boerenland! Het is wel een heel afwisselende route vandaag. Op een uitnodigend bankje eet en drink ik nog wat en dan komen de laatste kilometertjes naar Nunspeet aan bod. Nog wat bospaden (waaronder nota bene een ruiterpad!) en dan is daar de spoorlijn weer, nog een kilometertje evenwijdig met het spoor en daar is het station en dáár staat Pandaatje!

Het is tien voor half 6 en zo te zien is een lange etappe dus best te doen, tenslotte ben ik erg veel tijd kwijtgeraakt in de synagoge in Harderwijk en op het zand ging het ook niet al te vlot. De andere lange etappes zullen dus ook best te doen zijn. Op de terugweg staat er bij Gouda een enorme file door een ongeluk, maar met behulp van BramBram weet ik alle files te omzeilen, wel wat extra reistijd, dat wel en om half 8 ben ik thuis.