Van Nunspeet naar 't Harde

En de lente is inmiddels in alle hevigheid losgebarsten! Voor vandaag werd prachtig mooi weer voorspeld, met ook behoorlijk hoge temperaturen en ik besloot m'n zomerwandelkleren maar uit de kast te halen. Kuitbroek en T-shirtje en uiteraard een jas voor de eerste frisse uurtjes!

Vandaag een etappe die eigenlijk uit twee delen bestaat, etappe 14 gaat van Nunspeet naar Vierhouten en etappe 15 gaar weer terug naar Nunspeet, uiteraard via een andere weg, zodat deze twee etappes samen een rondje vormen. Ik neem etappe 16 er ook bij en die gaat weer vanaf Nunspeet naar 't Harde.

Ik tuf dit keer dus met Pandaatje naar 't Harde en doe dit eens een keer via de A15 en dan bij Gorinchem richting Utrecht, voor de broodnodige variatie. Helaas moet ik wel het stuk tussen Utrecht en Amersfoort via de wegwerkzaamheden rijden, daar valt niet aan te ontkomen.

Ik ben mooi op tijd bij station 't Harde en ik moet een kwartiertje op de trein wachten. Brrrrrrr, best frisjes nog! Als de stations-ding-dong gaat, schrik ik even op, mijn trein zal toch geen vertraging hebben? Maar nee, de vertraging is de andere kant op, 25 minuten maar liefst!

Van 't Harde naar Nunspeet is een kippe-endje en al gauw ben ik op station Nunspeet en kan ik aan etappe 14 beginnen. Die voert langs de hoge uitkijktoren die ik verleden keer al had zien staan. Ik ga een kijkje nemen en ja hoor, je kan er gewoon op, het hek is open.

Nou, ik ben nu nog fit, dus gelijk het torentje maar even meegepikt. 9 Trappen van elk 16 treden, pfffffffff, hard werken op de vroege ochtend. Maar het uitzicht boven is erg mooi, dus ik ben blij dat ik toch even de klim heb gedaan!

Dan gaat het de bossen richting Vierhouten in. Ik heb van de week Dick van der Tang, één van de markeerders aan de lijn gehad en die vertelde dat het vandaag één en al bos zou zijn. Beetje saai ook, had hij gezegd: alsmaar lange betonfietspaden.

Nou, ik moet zeggen: ik vind het helemaal geweldig die fietspaden! Op deze manier kan je prima van het bos genieten en heerlijk om je heen kijken, zonder dat je steeds op je voeten hoeft te letten. Niks geen gestruikel over losse takjes, gezwik over grote dennenappels of tenenstoterij tegen boomwortels, ik vind het grandioos!

In Vierhouten ben ik aan het eind van de (korte) etappe 14 en ik tref zowaar een restaurant dat ondanks het vroeg uur al open is. Ik ga met m'n koffie heerlijk op het terras zitten, hoewel ik nog wel m'n jasje aan heb. GPS wordt weer ingesteld voor het volgende stuk en vlak voordat ik weer op pad ga kom ik twee medewandelaarsters tegen. Zij lopen de Veluwe zwerfroute en we maken even een praatje. Dan gaan zij aan de koffie en ik aan de wandel.

Ook dit stuk door het bos gaat over betonpaden en ik loop heerlijk te genieten. Op zo'n manier ga ik bos nog leuk vinden! Na een paar kilometer moet ik rechtsaf richting het verscholen dorp. Dit was in de oorlogsjaren een onderduikerskamp, het Pas-Op-Kamp, midden in het bos.

In het kamp hebben 80 tot 120 onderduikers gezeten. Het kamp werd door toeval ontdekt door Duitse militairen, die in de buurt aan het jagen waren.. Doordat ze geweerschoten hoorden konden de meeste onderduikers ontsnappen, maar 8 van hen werden gepakt en ter plekke geëxecuteerd, waarbij ze eerst zelf hun graf hadden moeten graven.

In het verscholen dorp zijn hutjes, half ingegraven in de grond, nagebouwd en ik vind het onvoorstelbaar dat hier mensen hebben moeten leven, niet uit armoe, maar omdat er op ze gejaagd werd … door hun "medemensen" … Voor de 8 geëxecuteerde onderduikers is er een monument opgericht een eindje verderop, dat had ik op de weg hierheen al gezien. Eén van die acht was pas 6 jaar oud ... daar staat je verstand toch bij stil ...

Na dit "dorp" komt er wel een stukje over onverharde paden, maar al gauw loop ik weer op het betonnen fietspad en later op een kilometerslange, smalle asfaltweg, omzoomd door hoge beukenbomen. Inderdaad, op deze manier kan ik bos best pruimen, ik loop dan ook volop foto's maken.

Bij een mooi vennetje bouw ik even een bankjesrust in en eet en drink iets. Ook stuit ik hier op twee kikkers (of zijn het padden) , die op een uiterst slome manier "de daad" verrichten. Voor de foto is het wel mooi natuurlijk dat ze zo doodstil zitten, maar ik vind het toch een beetje vreemd.

Dan kom ik weer langs de uitkijktoren en ben ik terug in Nunspeet en strijk daar op een terrasje neer voor een welverdiend kopje koffie. Ook etappe 15 zit erop. Vlakbij het station zit het VVV en daar koop ik een ansichtkaart voor in m'n wandelboekje en ook een stempel hebben ze wel voor me.

Etappe 16 begint met een stukje door Nunspeet, waarbij ik een parkje aandoe met daarin een monument voor gevallenen tijdens de oorlog. Ook kom ik langs het huis aan Wiltsangh nr. 29. Joden die per trein naar Westerbork werden vervoerd kregen de tip om 3 kilometer na Nunspeet uit de trein te springen. Degenen die dat aandurfden werden door de bewoners van dit huis verder geholpen.

Al gauw ging de route de bossen weer in en nu was het wel overwegend onverhard lopen. Bospaadjes, zandpaden, door hekjes heen, zelfs over ruiterpaden en weer zo'n onmetelijke zandvlakte. Het was best mooi allemaal, maar ik had het eigenlijk wel een beetje gehad met al dat bos en was blij met de laatste kilometertjes over klinkers en asfalt.

Om kwart over 5 was ik weer in 't Harde en kon ik de lange reis naar huis weer aanvangen. Omdat er nogal wat vertraging werd vermeld, ben ik bij Routiers Nunspeet even gestopt en heb een kopje soep met een broodje gegeten. Daarna waren de files een beetje geslonken en zo was ik rond half 8 weer thuis.

Thuisgekomen reken ik uit dat ik nu toch echt wel over de helft van het hele pad ben: 7 van de 13 wandeldagen zitten er op, 16 van de 31 etappes en 183 van de 337 kilometer. En … ik heb er nog steeds zin in! Nu het zulk mooi weer blijft heb ik ook voor volgende week twee dagen gepland. Ik hoop dan tot Zwolle te komen!