Rondje Vlieland

En dan gaat het er eindelijk van komen dat ik het officiële “Rondje Vlieland” ga lopen. Natuurlijk heb ik al vaak m’n eigen Rondje gedaan, maar een “echte” wandeltocht op Vlie is natuurlijk ook hartstikke leuk. Hoewel het ontbijt eigenlijk pas om half 9 is, had Riekje al gezegd, dat ik gerust wat vroeger kon komen en zo verscheen ik om 8 uur aan het ontbijt.

Ik heb niet veel genomen, alleen wat koffie en wat cornflakes. Daarna m’n spullen uit de kamer opgehaald en rond half negen ging ik op pad om naar de camping, waar de start is, te lopen. In de hotelkamer had ik al gehoord dat er erg veel wind stond, maar in het bos naar de camping valt het wel mee. De lucht is grijs en er is ’s morgens regen voorspeld, maar voorlopig is het droog.

Op de camping gearriveerd, ben ik snel aangemeld (ik had al vooringeschreven) en ik krijg een routebeschrijving, een stempelkaart en een bon voor een kopje soep in het Posthuys. Er worden thermoskannen koffie en thee neergezet en daar mag je gratis van pakken. Nou, een lekker bakkie gaat er altijd in en we moeten toch nog wachten tot 9 uur, omdat we dan “weggepraat” worden.

Ik deel een paar kaartjes uit en maak een praatje met een paar mensen, van één vrouw hoor ik dat ze al vaker op m’n site is geweest, leuk! Ook maak ik een babbeltje met een bekende van het eiland: Folkert, de vroegere chauffeur van de Vliehors Express. Er is ook een man met een hond, die zat gisteren naast me op de boot, hij logeert in hetzelfde hotel en nu komen we elkaar hier weer tegen, grappig!

Om 9 uur precies krijgen we te horen hoe we moeten lopen en hoe de bepijling is geregeld. Dat is erg summier, maar ach, erg verkeerd lopen kan je nu eenmaal niet op dit eiland. En aangezien we tegen de klok inlopen is het een kwestie van alsmaar het water aan je rechterhand houden, dan kom je vanzelf weer terug op je beginpunt! Alleen wel oppassen dat we de Vliehors niet opgaan, dat is alleen voor de die-hards van de 45 km en die zijn al twee uur op pad.

We gaan direct de duinen over naar het strand, een stevige klim, maar eenmaal op het strand is het genieten van de wind en een prachtige donkere lucht. Ik vind de wind in het begin nogal meevallen, het lijkt wel of ie van schuin achter komt, maar als we wat verder zijn draait hij blijkbaar en krijgen we hem steeds meer van voren.

Ik loop volop te genieten van de prachtige wolken en het bijna lege strand. Zoals ik het kan bekijken zijn alleen de wandelaars van het rondje op het strand, maar na verloop van tijd komen er ook een paar ruiters het strand op. Ik zie aan de randen van de donkere wolken de regen naar beneden komen en hoop dat we de dans ontspringen.

Maar helaas, pindakaas, als we de duinenrij weer over moeten om onze weg een stuk over het fietspad door de duinen te vervolgen, worden boven de hemelsluizen open gezet. Met veel moeite krijg ik mijn poncho aan en dan is in ieder geval m’n bovenlijf en m’n rugzak en camera beschermd. Maar voeten, benen en onderarmen zijn binnen de kortste keren doorweekt. De wind wakkert steeds meer aan en ik krijg een flashback naar de 80 van de Dijk.

Net als toen is hier geen enkele beschutting, dus ik hou maar weer m’n capuchon onder m’n kin vast om het binnensijpelen van water tegen te gaan, kijk naar de grond en worstel verder. Ik vraag me af of dit eigenlijk wel leuk is … Dan komt daar pad van 20, daar kan je lnksaf en dan ben je zó in het dorp … Maar nee, ik weersta de verleiding en ploeter verder en na weer een half uur komt daar pad van 6. Ook hier de verleiding om binnendoor te steken, 600 meter verderop is het Posthuys … Maar ook deze verleiding kan ik weerstaan, ook al doordat ik het in de verte iets lichter zie worden!

Bij Pad van 6 gaan we het strand weer op en wonder boven wonder wordt het droog! Wel sta ik af en toe bijna stil tegen de wind in, want het is inmiddels compleet gaan stormen. M’n broek waait al snel weer droog, maar m’n voeten soppen nog in m’n schoenen. Wel trekken de wolken helemaal open en de lucht kleurt blauw. Eindelijk een zonnige foto!

We naderen nu de Vliehors en daarmee de laatste strandovergang: het reddingbootpad. Ik zie de mensen voor me naar de opgang afbuigen en opgelucht worstel ik ook tegen de wind in schuin over het strand. Ik word compleet gezandstraald! Uit tegengestelde richting komen een paar dapperen van de 45 km, die zijn terug van hun “lus”. Die hebben die enorme bui midden op de Vliehors gehad, ook niet prettig!

Nadat we strandovergang over zijn, komen we in de luwte van de duinen en vlak voor we het pad achter Kroon’s Polders op mogen is daar een verzorgingspost. O heerlijk ze hebben koffie! Daar ben ik echt wel even aan toe! We zijn hier met een klein groepje en we vertellen elkaar hoe boos het was, en hoe bar … Maar eigenlijk wisten we dat allemaal al!

Verkwikt door de koffie en de rust en blij dat ik geen wind meer tegen heb, begin ik aan het mooiste stuk van de route, langs de Kroon’s Polders dus. Dit is voor het eerst dat ik deze kant op loop en het ziet er dus toch heel anders uit. Bij een uitzichtspunt klim ik nog even naar boven en maak een overzichtsfoto over de polders. Daar heel in de verte zie ik het Posthuys, de volgende stop.

De dijk naar het Posthuys toe is zoals gewoonlijk prachtig, met uitzicht over het halfbegroeide wad. De lucht is inmiddels helemaal blauw gekleurd, met af en toe wat vriendelijke witte wolken, maar de wind is nog alom aanwezig. Op deze dijk heb ik hem van opzij en dat is ook niet echt lekker.

Dan is daar het Posthuys en hier las ik een iets langere rust in. Soep neem ik niet, ik hou niet zo van soep onderweg, maar een bakkie koffie gaat er natuurlijk altijd in. Ik verheug me op het asfalt van de Postweg: 7 kilometer met de stormwind in de rug, heerlijk! Maar eerst even lekker toiletteren en mezelf even opfrissen, ik zie in de spiegel dat ik inmiddels weer “coupe zuidwesterstorm” heb!

En dan vliegen we inderdaad met een noodgang over de Postweg naar het dorp! Soms moet ik me echt een beetje inhouden, anders ga ik in een looppas over. Het eerste deel van de Postweg loop je een beetje in het land, maar later kom je langs het wad te lopen en ik heb nog nooit zulke grote witte koppen op de Waddenzee gezien! Tjonge jonge, het is echt een zomerstorm!

Bij het dorp aangekomen kan je kiezen tussen de Dorpsstraat of de Waddendijk en ik neem de Waddendijk. Leuk, ik kom achter m’n hotel langs! Langs de veerboot richting jachthaven, het water klotst bijna over het voetpad heen. Bij de jachthaven is de laatste stempelpost, nu alleen de Fortweg nog en een laatste stukje over het strand met de wind weer tegen.

Als ik op de Fortweg loop, zie ik boven zee weer van die donkere wolken hangen, net als vanmorgen. Gelukkig houden ze nu hun inhoud bij zich. Het stukje strand tegen de wind is weer heftig en ik word nog een beetje meer gezandstraald. Maar inmiddels zijn wel m’n voeten droog gewaaid! En dan voor de allerlaatste keer de duinenrij over, pfffffff wat een klim. Maar als je dan eenmaal boven bent zie je ook direct de camping al liggen.

Om ongeveer 4 uur meld ik me af en neem een mooie medaille en een zakje met hebbedingetjes als beloning in ontvangst. Ook krijg ik een muntje voor een consumptie in het café wat bij de camping hoort. Boekje stempelen natuurlijk en iedereen bedanken voor de leuke tocht. Want ondanks de regen en de wind heb ik het echt naar m’n zin gehad!

Na een cola in het café en een praatje met een paar medewandelaars, vang ik de tocht naar he hotel weer aan. Lekker in het bos, waar de wind een stuk minder is dan aan de buitenkanten van het eiland. In de Dorpsstraat neem ik een patatje, zin om vanavond uitgebreid te eten heb ik echt niet meer! En ik heb fijn een ligbad in het hotel, lekker de moeheid uit m’n spieren laten wegglijden!