Een winderige heuvel en een éénbaansweg

Ook vannacht heb ik weer lekker geslapen, alleen had ik vanmorgen toen ik wakker werd last van pijn in m'n rug. Zal wel aan de matras liggen, dat is een soort schuimrubber, toch heel iets anders dan ik gewend ben. Een blik naar buiten leert dat het grijs is, maar nog wel droog. Wat een verschil met die prachtige middag en avond van gisteren. Maar ja, het was voorspeld: heavy rain voor vandaag, dus zo bekeken valt het nog wel mee.

Beneden in de ontbijtzaal is er niks geen zelfbediening, maar word je netjes aan tafel bediend. Ik schrik terug voor een "full Welsh breakfast", dat lijkt me veel te veel en bestel scrumbled eggs met toast. Dat wordt al snel gebracht en smaakt heerlijk. Twee kopjes koffie erbij en ik ben klaar om aan de dag te beginnen.

Ik beluit toch maar om naar Nationaal Park Brecon Beacons te gaan en daar bij het Visitor Centre te vragen naar een paar circular walks. Ik neem vanaf Builth Wells een prachtige tussendoorweg naar Brecon. Ook een heel rustige weg, eindelijk eens geen haastige Britten in de achtervolging. Ik passeer een paar keer een veerooster en beland tussen de schapen. Voorzichtig rijden dus!

In Brecon aangekomen rijd ik haast tegen de kathedraal aan en ik besluit om die eerst even te gaan bekijken. Erg groot en mooi van binnen, en middels borden wordt er van alles over de kerk verteld. Best interessant. Ik raak met de koster? aan de praat en die vertelt dat de kerk nog volop in gebruik is. Bruiloften, concerten, festivals en natuurlijk begrafenisdiensten. In het bijbehorende winkeltje koop ik twee "lovespoons", typisch Welshe lepeltjes van hout, die bij bijvoorbeeld bruiloften cadeau gegeven worden, of zomaar.

Dan rijd ik verder naar het Nationaal Park en koop daar een kaart van de omgeving voor één pond. Er is een leuke korte wandeling naar de top van een heuvel, en gezien het weer besluit ik het daar maar op te houden. Het is inmiddels al half twaalf geworden ook, dus ik heb ook geen zin meer om uren op stap te gaan. Als ik op pad ga blijkt dat het niet alleen regenachtig is, maar dat het ook gigantisch hard waait!

Er lopen voornamelijk graspaden door het gebied en ik probeer een beetje wijs te worden uit de kaart. Lastig is wel dat er veel meer paden zijn dan er op de kaart staan aangegeven, soms gok ik maar een beetje. Dan ben ik aan de voet van de heuvel en als je naar boven kijkt, zie je de graspaden de heuvel op lopen. Van tevoren kun je dus al bepalen welk pad je neemt. Ik heb de wind gelukkig in de rug, het klimmen is immers al zwaar genoeg!

Halverwege de heuvel komt er een enorme bui naar beneden en ik gooi toch maar een poncho over me heen, voornamelijk om m'n rugzak en camera droog te houden. Al wapperend kom ik boven, waar ik haast de heuvel af waai, maar wel een prachtig uitzicht heb. De heuvel loopt namelijk aan de andere kant vrij steil naar beneden, dus het lijkt net of je zó over de rand kan vallen! Er is een echtpaar met twee kinderen boven en we lachen met elkaar om de wind en maken maken foto's over en weer.

De afdaling gaat gemakkelijker, hoewel ik nu wind tegen heb en ik wandel door de zoveelste schaapskudde heen. Het stikt hier namelijk van de schapen op de hellingen. Ik worstel tegen de wind in terug naar het Visitor Centre en daar blijkt dat ik de gigantische afstand van 5,37 km heb afgelegd! Maar het waren wel 5 heftige en prachtige kilometers, dus ik laat toch maar m'n wandelboekje stempelen! Blijkt de dame in het Centre een Nederlandse te zijn, dat praat toch net even wat makkelijker. Ze vertelt dat er morgen weer beter weer verwacht wordt.

In het restaurant drink ik koffie en neem lasagne en salade als lunch. Het regent nog steeds, hoewel er af en toe een heel waterig zonnetje z'n best doet om door de wolken heen te breken. Ik vind dat ik wel genoeg gewandeld heb en rijd naar Bronnlys om daar een kasteel te bekijken. Nou, kasteel is een erg weidse benaming hoor, voor de toren die daar staat! Maar goed, altijd leuk voor een paar fotootjes!

Dan is het vier uur en twijfel ik wat ik zal gaan doen. Ik vind het nog een beetje te vroeg om al naar het hotel te gaan, maar de meeste attracties zullen wel al zowat gesloten zijn. In het boekje dat bij de reis hoort staat een rondrit die je hier kunt rijden en één gedeelte daarvan lijkt me erg leuk: een ongenummerde weg door de woeste Black Mountains en over de Gospel Pass.

Met BramBram heb ik het beginpunt snel gevonden en dan begint er toch wel een geweldig avontuur! Het blijkt een weg van 26 km lang te zijn en hij is nagenoeg helemaal éénbaans met uithammetjes. Nou is dat niet zo erg, maar deze weg is aan beide kanten begrensd door metershoge heggen, wel twee maal zo hoog als Kiaatje. En hartstikke bochtig, zodat je tegenliggers pas ziet als je bumper aan bumper staat, waarna er dan één achteruit terug moet.

En dat duurt maar en dat duurt maar, alsmaar die eenbaansweg tussen die heggen door. Je moet vreselijk alert blijven en kan geen enkel stukje ff lekker doortuffen. Maar ja, keren op zo'n weggetje is ook haast onmogelijk! Na 13 km, dus op het point of no return staat er een hotel en daar had ik dus eventueel kunnen keren, maar ja, daar was ik dus al op de helft.

Gewoon stug doorgereden dus en eindelijk, eindelijk, eindelijk kwam ik tussen die heggen vandaan en reed plotseling tussen de bergen. Helemaal geweldig, ik kon weer om me heen kijken, overal liepen schapen en het uitzicht was fabeltastisch. Tegenliggers kon je hier al van ver aan zien komen, dus uitwijken ging veel gemakkelijker. Er was nog één spannend momentje, ik reed (natuurlijk) aan de verkeerde kant van de berg en in een haakse bocht was daar opeens een tegenligger en moest ik zover mogelijk richting afgrond. En dan zit je stuur natuurlijk aan de verkeerde kant ... oeps ... Ik trok een "oei, wat eng"-gezicht naar de tegenligger en die beantwoordde met een "thumbs-up".

Natuurlijk ben ik hier en daar gestopt voor een fotootje, maar ik ben niet lang buiten de auto gebleven want het stormde en regende nog steeds. Toch was het helder genoeg voor een mooi uitzicht. De weg naar beneden ging ook weer een heel stuk tussen heggen door, maar dat duurde lang zo lang niet als bergopwaarts. Dit was hooguit 3 km. Toen was ik eindelijk in Hay-on-Wye en was het inmiddels na zessen. Toen heb ik BramBram maar de opdracht gegeven om zo snel mogelijk "naar huis" te gaan! Al met al was het een heel avontuur, maar toch ook wel een beetje eng ...

Terug in het hotel als eerste heerlijk in bad gelegen en nu druk met m'n verslag. Voor ik het online zet, ga ik eerst ff beneden een bakkie doen! Koffie daar is lekkerder dan oploskoffie op de kamer.